De kracht van stilte 

Op een heldere winterochtend loop ik door een stille wereld. De lucht prikt fris tegen mijn huid, en onder mijn voeten kraakt de bevroren aarde bij elke stap. Het geluid is zacht, maar onmiskenbaar, het vertelt me dat verandering altijd onderweg is. Zelfs de hardste lagen barsten uiteindelijk, al lijkt het soms alsof ze eeuwig blijven bestaan.

Mijn blik blijft hangen bij een boom die fier overeind staat, alsof hij alles al heeft gezien. Zijn takken strekken zich uit naar de hemel, als een fluistering van hoop, terwijl zijn wortels diep verborgen liggen in de aarde. Hij staat daar in alle rust, alsof hij wil zeggen: Kijk naar mij, maar kijk vooral naar jezelf.

Ik blijf staan, adem diep in, en voel hoe de wereld om me heen tot stilstand komt. Het geritsel van een windvlaag door de takken klinkt bijna als een stem, een herinnering die ik lang vergeten was. Hoe vaak ben ik al langs deze boom gelopen zonder hem echt te zien? Hoe vaak heb ik de aarde onder mijn voeten gevoeld zonder erbij stil te staan dat zij mij draagt?

Ik verschuif mijn voet, en opnieuw kraakt de grond. Dat geluid trekt me terug naar mezelf. Het doet me denken aan de lagen die ik om me heen heb opgebouwd, oude gewoontes, angsten die ik niet durfde los te laten, overtuigingen die me tegenhouden. Net als de aarde lijkt het alsof die lagen me vasthouden. Maar hier, in dat krakende geluid, hoor ik ook iets anders: een uitnodiging. De mogelijkheid om door die lagen heen te breken en ruimte te maken voor iets nieuws.

Ik kijk weer naar de boom. Hij beweegt niet, maar leeft in een soort stilte die ik bijna kan voelen. Zonder haast groeit hij in twee richtingen tegelijk, stevig geworteld in de aarde en reikend naar de lucht. Hij stelt geen vragen, geeft geen antwoorden. Toch begrijp ik wat hij me wil leren: ik hoef niet alles te begrijpen of te beheersen. Ik hoef alleen maar stil te staan, te luisteren en te durven groeien.

Mijn blik glijdt over de horizon. De duinen verderop zijn bedekt met helm, en de lucht boven me is helder. Het lijkt alsof de wereld ademt, alsof ik een onderdeel ben van een groter geheel dat altijd in beweging is. Ik voel hoe de boom, de grond en het kraken onder mijn voeten met me spreken, elk op hun eigen manier. Ze vertellen me dat groei niet altijd zichtbaar is, dat stilte niet betekent dat er niets gebeurt.

Ik zet een stap, en de grond kraakt opnieuw. Maar deze keer voelt het alsof ik in harmonie beweeg met alles om me heen. Met iedere stap breek ik iets open; de kou, de stilte, de lagen die me hebben vastgehouden. Terwijl ik verder loop, kijk ik nog één keer om naar de boom. Hij staat er nog steeds, kalm en onwrikbaar. Hij hoeft niets te zeggen, want ik weet nu: mijn groei begint met bewustzijn.

Wil jij meer weten over persoonlijke groei. 

Neem contact op voor coaching.