De guurheid van de wind raast door de bomen. Druppels worden met de minuut groter. Het zicht vanaf de bewoonde wereld over het veld wordt beperkt. Vanachter het raam wordt naar buiten gekeken. Naar de bladeren die langs razen, vogeltjes die zich nestelen op een beschut plekje. De herfst is begonnen. De wereld trekt naar binnen. Een fietser trapt in alle macht zijn fiets vooruit. Met een strak gezicht en kletsnat haar kijkt deze onder zijn wimpers de weg naar huis tegemoet. Door de wind en de regen is de geur van hout te ruiken. Nat hout. Maar ook is er verbrand hout de ruiken. Het is koud, de kachels gaan aan. De geur van hout trekt aan.

"De geur van hout, de bladeren, de regen en de stilte trekt mij aan."

Mijn warme voeten en warme kuiten leiden me af van de koude wind die langs mijn wangen schiet. Ik kijk om mij heen terwijl ik over het weiland loop. In het afgelopen uur heb ik nog geen mens zien lopen. Oprecht vraag ik mij af waarom niet. Dan betrap ik mezelf erop dat juist als ik daar sta, midden op het weiland waar het antwoord is. Het weer ziet eruit alsof het koud is, nat en winderig. Maar nog steeds word ik afgeleid door mijn warme voeten en kuiten. Ik ga mijn lichaam af. Ook mijn rug, schouders en buik voelen warm aan. Als ik met mijn hand over mijn gezicht ga voel ik dat mijn dagcrème de rit niet overleefd heeft. Ik veeg het van mijn gezicht af en moet lachen. Ik zie de koeien naar me kijken. Ze zullen zich vast afvragen wat die vrouw daar staat te doen in het weiland in dit weer. De wereld is naar binnen getrokken.

"Ik ben naar buiten getrokken."

Ik heb zolang binnen gezeten. Voor mijn gevoel zolang opgesloten gezeten. Ik heb zo vast gezeten in de haast van het leven, vast in de greep van mijn stress systeem. Leven met het gevoel altijd een deadline te hebben. Nu de tijd verstreken is, heb ik mijn ontspanning terug gevonden. Laat ik beter zeggen; heeft mijn lichaam haar ontspanning terug gevonden en zo ook mijn hoofd. In de kou, in de haast van het weer ben ik warm,. Ik doe mijn gezicht naar boven en laat de regen en wind op mij neer komen. Het hier en nu voelt bevrijdend.

Afgeleid door de sprong van mijn hond vervolg ik de weg over het weiland het bos in. Dorpen met paddenstoelen vertellen mij dat het spektakel van de herfst begonnen is en dat het tijd is om op te letten. Kleuren en geuren komen me tegemoet. Al volgend besef ik me dat ik aan het neuriën ben. Ik probeer te achterhalen welk nummer dan precies. Mijn onderbewuste is me iets aan het vertellen hier. Na bewust te luisteren naar mijn onderbewuste geneurie kom ik erachter dat ik duidelijk het ritme van het nummer BORN FREE uit mijn hoofd ken.

Een bevestiging!